Oleh: Zin Mahmud
Sumber: Mingguan Malaysia 25 Disember 2005
Kenyataan Presiden Iran, Mohammed Ahmedinejad baru-baru ini bahawa Israel wajar dihapuskan menimbulkan kemarahan dunia Barat.
Ia bukan pendapat baru kerana banyak orang di seluruh dunia, khususnya di kalangan umat Islam mempunyai pendapat yang sama. Sebaik saja Israel ditubuhkan pada tahun 1948, muncul pandangan yang mahukan negara itu dihapuskan.
Ini kerana kewujudan Israel itu menghapuskan wilayah Palestin yang sudah wujud lebih awal. Sudah tentu bukan saja mangsanya mahu supaya Israel dihapuskan supaya Palestin dapat kembali wujud, tetapi pendukung-pendukung keadilan di seluruh dunia juga berpegang pada pendapat serupa.
Palestin asal, bermaksud meliputi negara Israel hari ini, adalah wilayah pelbagai agama dan kaum. Agama Islam, Kristian dan Yahudi. Kaum Arab dan Yahudi yang kedua-duanya disifatkan sebagai bangsa Semit.
Apabila Israel ditubuhkan dan menidakkan kewujudan Palestin, maka penyokong-penyokong rakyat wilayah itu tentu menunjukkan sikap mahu menghapuskan negara Yahudi itu.
Dunia Arab yang terbentang dari Maghribi di barat ke Yemen di timur bersimpati pada Palestin. Begitu juga dengan orang Islam yang berada di sebelah timur dunia, sehingga ke Asia Tenggara.
Di kalangan Kristian, banyak juga yang memihak pada Palestin. Bukan semata-mata mereka anti-Yahudi yang merupakan sikap tradisi agama itu yang menganggap bangsa itu sebagai `pembunuh anak Tuhan' yang merujuk kepada paderi-paderi Yahudi pada zaman Nabi Isa a.s., di mana nabi itu dikenali sebagai Jesus Christ dianggap sebagai `anak Tuhan'.
Tetapi mereka juga berpandangan bahawa Palestin yang bersifat pelbagai agama mempunyai hak asal untuk menubuhkan negara mereka, bukannya Israel.
Malah di kalangan Yahudi terdapat yang menolak Israel kerana ia merupakan satu gagasan sesat dalam doktrin agama mereka. Lebih-lebih lagi apabila ia diasaskan di atas penderitaan dan penyingkiran penduduk asal wilayah itu.
Bukan saja dari kalangan agama yang menyokong Palestin dan menolak kewujudan Israel. Di kalangan pemegang fahaman sosialis pula, mereka juga melihat Israel, yang walaupun mempunyai tradisi kiri tersendiri merupakan satu projek imperialis yang mahu menindas rakyat Palestin. Justeru, Israel wajar dihapuskan.
Maka pada awal penubuhan Israel, Asia Barat sedang menyaksikan kebangkitan nasionalisme radikal kiri ditanda dengan rampasan kuasa tentera pimpinan Gamal Nasser di Mesir.
Beliau mengimpikan negara besar pan-Arab yang bersifat nasionalis dan sosialis. Bukan saja Mesir yang berada dalam fahaman ini, tetapi juga Libya, Yemen Selatan, Syria dan Iraq. Mereka yang bersekutu dengan Kesatuan Soviet tidak menyembunyikan hasrat mereka untuk menghapuskan Israel.
Mereka melihat Israel sebagai wilayah imperialis AS yang berada di tengah-tengah dunia Arab. Maka dalam semangat inilah, mereka melancarkan perang tahun 1967 bertujuan mengambil balik Palestin kepada milik dunia Arab dan menghapuskan Israel.
Tetapi mereka kalah, lebih-lebih lagi Israel dibantu AS dan negara-negara Barat lain. Malahan negara-negara Arab bertambah kehilangan wilayah. Mesir kehilangan Sinai dan Gaza, Syria kehilangan Golan dan Jordan kehilangan Tebing Barat, termasuk Baitulmaqdis.
Wilayah Palestin seperti Gaza dan Tebing Barat yang pada mulanya diletakkan di bawah Mesir dan Jordan turut terlepas pada Israel.
Di kalangan sukarelawan Mesir yang turut berjuang dalam perang menghapuskan Israel ialah gerakan fundamentalis Ikhwanul Muslimin pimpinan Hassan Al-Banna.
Gerakan fundamentalis mempunyai pendirian jelas dalam menghapuskan Israel.
Bukan saja di Mesir tetapi juga di India melalui Jamaati Islami.
Tetapi terdapat dua negara Islam, bukan Arab yang bersekutu dengan AS mengiktiraf Israel. Mereka ialah Turki dan Iran di bawah pimpinan Shah Reza Pahlavi yang naik takhta atas dukungan AS menghalang pentadbiran Ahmad Mossadegh yang dipilih rakyat.
Ketika itu, AS berada di Asia Barat kerana mahu menghalang pengaruh Soviet daripada mengukuh di rantau itu.
Shah Iran mempunyai cita-cita besar terhadap negaranya. Beliau mahu mengembalikan kegemilangan negara Parsi, melangkaui sejarah Islamnya.
Seperti Kemal Attaturk di Turki, Shah Iran mahu memodenkan negaranya, baik melalui sekularisasi mahupun pengambilan cara hidup Barat. Tetapi di sebaliknya, beliau mahu meneruskan sistem beraja yang menjadikan era pra-Islam sebagai inspirasi. Dalam pada itu beliau pula menolak demokrasi dan tidak menghormati hak-hak asasi manusia.
Parsi merupakan antara kerajaan terbesar di Asia Barat Sebelum Masihi. Jajahannya pernah meliputi Iraq dan Palestin hinggalah tenteranya pernah bertempur dengan angkatan Firaun Mesir.
Tetapi akhirnya Parsi kalah dengan Yunani di bawah pimpinan Iskandar Agung.
Selepas kematian Iskandar di Babylon, kerajaan-kerajaan berpecah di bawah panglima-panglimanya. Parsi muncul kembali sebagai kerajaan besar tetapi di bawah keturunan panglima Yunani. Ia mencantumkan budaya Yunani dan Parsi.
Ketika rantau Asia Barat, iaitu di sekitar Laut Mediterranean berada di bawah pemerintahan Rom, Parsi muncul sebagai kuasa besar kedua rantau itu.
Palestin adalah salah sebuah wilayah Rom. Wilayah itu adalah tanah muncul para nabi. Walaupun Rom mempunyai gabenor yang memerintah wilayah itu, mereka membenarkan paderi Yahudi menguruskan soal-soal agama mereka.
Tetapi paderi ini dianggap oleh banyak orang Yahudi sebagai sudah korup dan tidak tulen lagi. Maka ketika Nabi Isa muncul, beliau merupakan reformis yang mahu membaiki agamanya. Paderi Yahudi menentang usaha itu dan mereka berusaha hingga berlaku penyaliban.
Agama Kristian muncul dalam bentuk pelbagai mazhab. Tetapi antara yang dominan percaya bahawa Nabi Isa adalah `anak Tuhan' yang dipanggil Jesus Christ.
Gerakan Kristian tersebar dan dianuti oleh banyak orang bukan Yahudi seperti Yunani dan Rom. Kalangan mereka mula mempercayai bahawa bangsa Yahudi yang menyebabkan Jesus disalib, maka dikatakan mereka sebagai `pembunuh anak Tuhan'. Ini kerana Jesus dianggap anak Tuhan.
Bermulalah sentimen anti-Yahudi di kalangan orang Kristian. Istilah anti-Yahudi yang digunakan ialah anti-Semit. Semit merupakan rumpun bangsa Yahudi-Arab tetapi apabila disebut anti-Semit, maka rujukannya ialah anti-Yahudi dan bukannya anti-Arab walaupun bangsa Arab juga termasuk dalam rumpun Semit.
Pada mulanya orang Kristian ditindas oleh kerajaan Rom. Tetapi akhirnya apabila Maharaja Rom adalah orang Kristian, maka ia menjadi agama rasmi empayar itu. Ketika itulah orang Yahudi mula ditindas Kristian Rom yang turut menguasai Palestin.
Ketika zaman Nabi Muhammad s.a.w., kuasa besar rantau itu ialah Rom dan Parsi. Dalam tradisi Islam, kedua-duanya diramal tumbang di tangan Islam.
Akhirnya wilayah-wilayah Rom seperti Palestin berada di bawah penguasaan Is-lam. Khalifah Umayyah mewarisi kerajaan Rom di Asia Barat. Parsi juga jatuh ke tangan Islam setelah Perang Qadisiah. Akhirnya Parsi turut menjadi sebahagian daripada dunia Islam. Pemerintahan Khalifah Abasiah adalah sebenarnya pemerintahan Arab-Parsi.
Islam tidak pernah memiliki doktrin anti-Yahudi walaupun terdapat kata-kata keras terhadap bangsa dan agama Yahudi dalam al-Quran dan hadis. Tetapi ia merupakan rujukan kepada pengkhianatan beberapa suku kaum Yahudi di Madinah pada zaman Nabi Muhammad. Umat Islam juga diingatkan supaya jangan terpengaruh dengan sikap beragama kaum Yahudi yang menyebabkan penyelewengan mereka.
Namun begitu orang Yahudi, lebih-lebih lagi oleh kerana mereka celik huruf dan celik angka diterima berkhidmat dalam kerajaan-kerajaan khalifah Islam.
Mereka mendapat tempat dalam kerajaan Islam di Damsyik, Cordova, Baghdad dan Istanbul.
Ketika Andalusia jatuh ke tangan Kristian, orang Yahudi turut berpindah bersama orang Islam lain ke Balkan dan mendapat perlindungan daripada Khalifah Uthmaniah. Orang Islam tidak membenci bangsa dan agama Yahudi.
Ketika Palestin berada di bawah Khalifah Uthmaniah, Parsi memilih mazhab Syiah semasa Safawiah dan Qajar.
Selepas kejatuhan Uthmaniah, Palestin berada sebagai mandat yang dipegang Britain. Ketika itu Yahudi sudah banyak berada di Eropah. Mereka ditindas oleh kerajaan-kerajaan Kristian Eropah, baik di Perancis mahupun di jerman.
Tetapi mereka mendapat tempat di Britain. pengaruh mereka besar dalam kehidupan elit di negara itu dan menyumbang kepada Revolusi Sains dan Industri di negara itu yang menjadi asas kepada tamadun moden hari ini.
Ada fahaman mazhab tertentu Kristian, umpamanya yang berkaitan dengan Freemason yang menyifatkan Britain sebagai negara Israel yang dicita-citakan, iaitu sebuah kerajaan Tuhan yang mewarisi kerajaan-kerajaan suci seperti pimpinan Raja Sulaiman di Baitulmaqdis.
Tetapi di Eropah, dalam penindasan kerajaan di sana khususnya di Jerman, muncul gerakan Zionisme yang mencita-citakan sebuah negara Yahudi bernama Israel.
Gerakan ini berjaya mempengaruh London untuk menerima Perisytiharan Balfour yang menjanjikan sebuah negara Yahudi di Palestin.
Perang Dunia Kedua meletus dengan cita-cita Adolf Hitler untuk mewujudkan negara suci bangsa Aryan, bersih daripada pengaruh Yahudi. Aryan adalah konsep bangsa meliputi Jerman, Parsi dan Hindi.
Kemuncak fahaman Nazi ialah pembunuhan bangsa Yahudi secara beramai-ra-mai. Inilah kemuncak sentimen anti-Semit di Eropah. Ia kini dikenali sebagai Holocaust yang bererti malapetaka.
Selepas Perang Dunia Kedua, AS yang menerima kuat pengaruh Yahudi dalam politiknya menyokong penubuhan negara Israel sebagai penebusan dosa Eropah yang membenarkan berlakunya Holocaust.
Pada mulanya ada cadangan supaya Uganda di Afrika dijadikan negara Israel. Tetapi meningkatkan tentang Perisytiharan Balfour dan Palestin berada dalam mandat Britain, maka wilayah itu diterima oleh kuasa Eropah sebagai negara sesuai untuk dijadikan Israel.
Bagi AS, Israel merupakan pangkalan penting bagi menghalang Soviet. Israel, Turki, Iran dan Arab Saudi merupakan negara penting sebagai penghalang kemaraan komunisme.
Iran merupakan negara strategik bagi menghalang Moscow daripada mendapat laluan laut di Teluk Parsi dan Laut Arab.
Maka AS komited menyokong Shah Iran.
Akibat tekanan dan penindasan Shah Iran, maka reaksi rakyat adalah bangkit menentang rejim itu. Sudah tentu pendukung Mossadegh yang terdiri daripada gerakan kiri dan nasionalis progresif meneruskan perjuangannya.
Pemikir seperti Ali Shariati menggabungkan idealisme kiri dengan nilai-nilai Islam hingga membolehkan Ayatollah Khomeini mendapat sokongan anak-anak muda. Mereka tegas menolak kewujudan Israel. Bukan saja ia merupakan negara sekutu besar AS tetapi juga Baitulmaqdis sebagai kota suci ketiga Islam mesti dibebaskan. Justeru pembebasan Palestin dan penghapusan Israel mesti dilakukan.
Ahmedinejad adalah antara anak muda yang mendukung Khomeini dan memperjuangkan Revolusi Islam Iran pada tahun 1979. Khomeini berjaya menumbangkan Shah Iran.
Kini Iran menjadi musuh utama Israel dan berusaha untuk membangunkan senjata nuklearnya.
Mengapa Israel boleh memiliki bom nuklear dan tidak Iran? Itulah yang dipersoalkan Ahmedinejad yang dipilih menjadi presiden oleh rakyatnya secara demokratik.
beliau berkata, Israel patut diwujudkan di Eropah, umpamanya di Austria atau di Jerman, kerana mereka yang melakukan Holocaust dan bukannya rakyat Palestin, atau umat Islam.