Oleh: ZIN MAHMUD (WARTAWAN UTUSAN)
Sumber: Utusan Malaysia 14 April 2007
AKHBAR Utusan Melayu berkongsi banyak perkara dengan Singapura. Tetapi perkongsian tokoh antara Utusan Melayu dengan Singapura membabitkan empat orang yang pernah mencorak sejarah politik Singapura dan Malaysia.
Empat tokoh itu ialah Allahyarham Yusof Ishak, Tan Sri Samad Ismail, Said Zahari dan Lee Kuan Yew. Yusof adalah pengasas syarikat dan akhbar Utusan Melayu dan beliau juga adalah presiden pertama Republik Singapura. Wajahnya kini menghiasi wang kertas dolar Singapura.
Samad pula adalah bekas pengarang Utusan Melayu dan menjadi pengasas bersama Parti Tindakan Rakyat (PAP) yang kini memerintah Singapura. Lee Kuan Yew yang bersama Samad mengasas PAP adalah bekas peguam Utusan Melayu.
Beliau terkenal sebagai Perdana Menteri Singapura dan kini menjadi menteri mentor republik itu. Atas sokongannya Yusof menjadi Presiden Singapura tetapi rentetan peristiwa yang berlaku di Singapura menyebabkan Samad ditahan di bawah Akta Keselamatan Dalam negeri (ISA) pada tahun 70-an.
Tetapi antara tahanan ISA Singapura yang terkenal ialah Said Zahari, bekas Ketua Pengarang Utusan Melayu dan bekas Ketua Satu Parti Rakyat Singapura (PRS). Beliau ditahan selama 17 tahun.
Kisah penahanan beliau dipaparkan dalam autobiografinya berjudul Meniti di Lautan Gelora yang diterbitkan oleh Utusan Publications and Distributors dan Universiti Kebangsan Malaysia (UKM).
Filem mengenai kisah penahanan beliau itu dibuat oleh pengarah filem Singapura, Martyn See dengan judul Zahari‘s 17 years. Selasa lalu kerajaan Singapura mengumumkan pengharaman filem itu yang disifatkannya sebagai mampu menjejaskan keyakinan rakyat terhadap kerajaan Singapura.
Tetapi hakikatnya apa yang berlaku berhubung dengan Utusan Melayu, Yusof Ishak, Samad Ismail, Said Zahari dan Lee Kuan Yew adalah peristiwa-peristiwa bersejarah yang tidak boleh dipadam atau dinafikan.
Apa yang menjejaskan keyakinan rakyat Singapura terhadap kerajaannya bukan lagi perkara-perkara berhubung dengan fahaman nasionalisme kiri yang pernah dibawa oleh Samad Ismail dan Said Zahari.
Walaupun golongan nasionalis kiri gagal dalam perjuangan mereka tetapi sumbangan pemikiran dan aktiviti yang dilakukan itu membentuk negara Malaysia dan Singapura yang ada pada hari ini.
Mereka adalah sebahagian daripada sejarah dan perjuangan kemerdekaan kedua-dua negara.
Sepanjang minggu lalu, apa yang mampu menjejaskan keyakinan rakyat Singapura terhadap kerajaannya bukanlah filem dokumentari mengenai Said Zahari. Sebaliknya, apa yang lebih wajar membimbangkan kerajaan Singapura adalah keputusan mereka menaikkan gaji menteri.
Dalam perbincangan penulis dengan rakyat Singapura sendiri dapat dikesan rasa tidak senang mereka dengan kenaikan gaji kakitangan awam yang begitu besar. Bagi mereka dasar menyetarakan gaji sektor awam dan sektor swasta adalah suatu tindakan yang tidak dapat diterima dalam sebuah negara demokrasi dan sivil.
Ini kerana walaupun sektor swasta bergantung kepada perkhidmatan sektor awam untuk mendapatkan keuntungan tetapi konsep kakitangan awam adalah mereka yang bekerja untuk negara dan orang ramai.
Kalau kakitangan sektor swasta bekerja untuk keuntungan semata-mata, di pihak sektor awam pula, mereka sebenarnya berkhidmat untuk rakyat, orang ramai dan negara. Wajar dalam memberi ganjaran kepada sektor awam, pastinya terdapat elemen perkhidmatan, pengorbanan dan bekerja untuk negara. Justeru, mereka tidak boleh disamakan dengan ganjaran yang diperoleh oleh sektor swasta. Lebih-lebih lagi apabila cabaran yang dihadapi oleh kakitangan awam tidak sesengit di sektor swasta.
Tetapi tanda-tanda bahawa banyak pihak di Singapura tidak setuju dengan kenaikan gaji menteri itu lebih ketara apabila Lee Kuan Yew sendiri menegaskan hujah-hujah mengapa gaji mereka perlu dinaikkan. Penegasan itu dibuat ketika beliau ditanya di Australia.
Menurutnya, menteri perlu dinaikkan gaji kerana jika tidak, kerajaan akan kehilangan tenaga-tenaga yang berkaliber kepada pihak swasta. Jadi adalah lebih baik menawarkan gaji yang tinggi kepada anggota sektor awam supaya pentadbiran kerajaan memiliki tenaga yang bermutu, dan merekalah yang mampu membawa republik itu ke tahap yang tinggi, seterusnya mendatangkan keuntungan kepada pihak swasta.
Apa yang menarik ialah banyak rakyat Singapura yang kian berani dan tidak segan silu untuk menyatakan bantahan mereka melalui Internet. Kalau sebelum zaman Internet, sukar bagi rakyat Singapura untuk menyampaikan pandangan mereka kerana akhbar-akhbar dikawal oleh pihak kerajaan.
Utusan Melayu sendiri menjadi mangsa kawalan itu apabila ia dilarang daripada masuk ke republik itu kerana dikatakan mempertikaikan cara pemerintahan Singapura. Tetapi pada zaman Internet, kawalan-kawalan seumpama itu sudah tidak relevan. Akhbar Utusan boleh dibaca di mana-mana di dunia melalui Internet.
Hakikatnya ialah keyakinan rakyat terhadap kerajaan bukannya bergantung pada akhbar atau filem. Akhirnya ia adalah disebabkan oleh dasar-dasar kerajaan itu sendiri.
Maka tidak hairanlah, apabila Rabu lalu, Perdana Menteri Lee Hsien Loong menyatakan bahawa sebahagian daripada gajinya iaitu yang bertambah akibat kenaikannya akan didermakan. Parlimen Singapura yang didominasi oleh PAP juga membahaskannya secara mendalam selama tiga hari.
Hsien Loong menghujahkan betapa kenaikan gaji itu bukan untuk kesenangan menteri-menteri yang ada hari ini tetapi bagi memastikan kerajaan dapat menarik orang yang berkemampuan untuk memimpin dan mentadbir negara.
Jika tanpa tarikan gaji itu, tokoh-tokoh yang berkaliber akan lari ke sektor swasta menjadikan Singapura diperintah oleh mereka yang kurang mampu.
Apabila memikirkan semula detik-detik perjuangan kemerdekaan Singapura dahulu, pastinya dapat dipercayai bahawa Yusof Ishak, Samad Ismail dan Said Zahari, malah Lee Kuan Yew sendiri berjuang bukan kerana tarikan gaji yang tinggi melampau tetapi adalah lebih kepada motivasi idealisme.