Realiti kos pendidikan

Oleh: KU SEMAN KU HUSSAIN
Sumber: Mingguan Malaysia 8 Januari 2006


ISU yuran tambahan yang dikenakan oleh pihak sekolah timbul lagi. Kali ini kadar bayaran yuran tambahan itu dikatakan melampau dan sekali gus membebankan keluarga yang berpendapatan rendah.

Daripada senario ini ada pihak mempunyai persepsi pihak pengurusan sekolah hanya memikirkan kepentingan mereka tanpa mengambil kira beban yang terpaksa ditanggung oleh keluarga murid.

Kos sara hidup di bandar besar seperti Kuala Lumpur, tentunya yuran tambahan yang mencapai RM200 di sesetengah sekolah sudah pasti membebankan bagi keluarga yang pendapatan bawah RM1,000. Tambahan pula mempunyai anak yang bersekolah lebih daripada seorang.

Seorang bapa, Adnan Saidon yang anaknya belajar di salah sebuah sekolah di Seksyen 27 Shah Alam, Selangor mendakwa terpaksa membayar RM281.60 bagi anaknya yang memulakan tahun satu.

Antara yuran itu ialah yuran persekolahan RM27 pelbagai yuran lain (RM90.60), derma PIBG (RM50), bayaran tabung akademik (RM20), buku kerja (RM70) dan buku tulis (RM24).

"Penduduk Seksyen 27 bukan semuanya orang kaya,'' demikian luahan Adnan yang berpendapatan rendah dan berasa agak perit untuk menyediakan yuran sebanyak itu pada awal musim persekolahan lalu.

Isu yuran tambahan yang mahal sebenarnya bukan baru. Sebelum ini isu yang sama telah dibentangkan dan Kementerian Pelajaran berjanji dan memberi harapan bahawa mereka akan mencari jalan penyelesaian.

Mengikut satu kaji selidik yang dibuat oleh sekumpulan siswazah Universiti Pendidikan Sultan Idris (UPSI), secara purata sebuah keluarga terpaksa membelanjakan sebanyak RM1,610 setahun bagi seorang pelajar sekolah menengah. Kos ini meliputi buku teks, yuran, alat tulis, pakaian seragam, wang saku, pengangkutan dan tuisyen.

Kaji selidik itu juga mendedahkan secara purata 65 peratus keluarga di luar bandar menanggung tiga atau lebih anak yang bersekolah berbanding 58 peratus keluarga di bandar-bandar.

Profesor Ekonomi UPSI, H. Osman Rani dalam satu tulisannya menekankan bebanan persekolahan anak-anak oleh keluarga yang berpendapatan rendah memerlukan perhatian daripada semua pihak, bukan saja kerajaan malah pihak sekolah, Persatuan Ibu Bapa dan Guru (PIBG) serta badan kebajikan.

Sementara itu Presiden Persatuan Pengamal Pendidikan Malaysia (Pendidik) Dr. Rajiee Hadi dalam satu kenyataan berkata, ada sekolah mengenakan yuran mencecah RM200 yang merangkumi yuran pembelian pelbagai buku latihan walaupun tidak digunakan sepenuhnya hingga akhir tahun.

"Dalam situasi ini, saya melihat pihak sekolah hanya memikirkan cara untuk memudahkan kerja mereka tanpa memikirkan beban yang ditanggung oleh ibu bapa,'' tegas Dr. Rajiee lagi.

Fakta-fakta yang diberikan oleh seo rang bapa yang anaknya bersekolah di Seksyen 27, sekumpulan siswazah UPSI, profesor ekonomi dan pihak pengamal pendidikan membolehkan kita melihat isu yuran tambahan ini daripada perspektif yang lebih menyeluruh.

Tanpa menyalahkan pihak pengurusan sekolah semata-mata, kita juga tidak wajar mengabaikan keperitan yang ditanggung oleh ibu bapa seperti Adnan dari Seksyen 27, Shah Alam tadi. Beliau mempunyai alasan yang wajar untuk menganggap kadar yuran itu membebankan.Tetapi kita juga tidak boleh melonggokkan semua kesalahan kepada pihak pengurusan sekolah apabila mengenakan yuran tambahan yang tinggi.

Pihak sekolah sudah tentu memerlukan bukan saja kemudahan mengajar tetapi keberkesanan pembelajaran kepada para pelajar. Semua itu memerlukan kos antaranya buku latihan dan sebagainya. Bagi pihak sekolah, semua itu adalah keperluan.Tetapi bagi keluarga yang menanggung lebih seorang anak yang bersekolah kadarnya agak memeritkan.

Kedua-dua pihak ini mempunyai kewajaran masing-masing kenapa mereka berbuat demikian. Maka dengan menyalahkan satu pihak tentulah tidak akan menyelesaikan masalah ini.

Kita boleh saja menafikan sepenuhnya keperluan pihak sekolah untuk mengenakan yuran yang tinggi. Malah boleh juga mengabaikan luahan rasa keperitan keluarga atas alasan semuanya memerlukan kos sekalipun di sekolah bantuan penuh kerajaan. Tetapi jangan lupa kedua-dua pihak memberi kesan secara langsung terhadap prestasi pelajar.

Untuk menyelesaikan isu ini tidak perlulah dipanjangkan hingga kepada Kementerian Pelajaran. Disebabkan pihak sekolah mempunyai kuasa untuk menetapkan kadar yuran tersebut, tentu pihak sekolah juga boleh toleran dalam beberapa hal supaya keluarga berada boleh menyumbang dan keluarga berpendapatan rendah mendapat manfaat daripadanya.

Pihak sekolah perlu selektif bahan yang perlu dibeli oleh pelajar untuk mengelakkan pembaziran. Untuk mengatasi yuran tambahan membebankan keluarga yang berpendapatan rendah, pihak sekolah boleh mengecualikan sesetengah yuran dan ditampung olah tabung PIBG.

Cadangan menyelaraskan kadar yuran tambahan tentu saja tidak wajar. Ibu bapa perlu memberi kerjasama supaya isu yuran tambahan tidak dibangkitkan lagi pada tahun depan.

Cara ini memerlukan sedikit keterbukaan dan pengorbanan daripada keluarga berada. Mereka perlu bersedia untuk membayar yuran lebih tinggi daripada ibu bapa yang diklasifikasikan oleh pihak sekolah sebagai pihak yang perlu dibantu.

Keterbukaan dan keikhlasan sangat penting di sini. Ibu bapa kalangan berada tidak wajar merasakan mereka teraniaya apabila perlu membayar lebih. Dengan berlandaskan konsep masyarakat penyayang dan hidup saling bantu-membantu, kenapa tidak diamalkan sikap ini demi pendidikan anak-anak kita?

Pihak sekolah perlu memegang amanah dan menjulang kepercayaan ibu bapa bahawa segala macam yuran yang dikenakan ke atas anak-anak mereka adalah satu keperluan. Malah pihak sekolah perlu memperlihatkan pengurusan yang mantap supaya pelajar daripada keluarga berada dan berpendapatan rendah mendapat peluang belajar yang sama rata.

Pada masa yang sama pihak sekolah boleh menggunakan tabung PIBG. Untuk apa diwujudkan tabung PIBG dan aktiviti kewangannya kalau bukan untuk keperluan pendidikan? Wajar diingat bahawa PIBG bukanlah badan korporat yang perlu memikirkan keuntungan dan isi tabung yang sentiasa penuh.

Prestij sesebuah PIBG atau sekolah bukanlah diukur kepada kemewahan yang dipaparkan untuk tontonan umum. Prestij sesebuah PIBG dan sekolah dilihat daripada kejayaan pelajar-pelajarnya dalam akademik dan kokurikulum. Jadi, yuran yang sewajarnya dibayar oleh keluarga yang tidak mampu perlu ditanggung oleh PIBG.

Tanpa menafikan keperitan hidup dengan kos yang serba-serbi tinggi di bandar-bandar besar, ibu bapa yang berpendapatan rendah juga perlu ada sikap mengutamakan apa saja yang bersangkutan dengan pendidikan anak-anak.

Kerajaan membelanjakan RM20 juta setahun dan RM100 juta dalam lima tahun untuk kempen antirokok. Seorang perokok secara purata membelanjakan RM7 sehari untuk rokok. Dalam sebulan secara kasar RM210 dan setahun ialah RM2,520 (purata kos pendidikan setahun seorang pelajar sekolah menengah ialah RM1,610). Apa kata kalau kalangan bapa yang berpendapatan rendah membuang tabiat merokok? Kadar yuran tambahan boleh sebenarnya tidak sampai nilai sebulan kos membeli rokok saja. Kesimpulannya di mana keutamaan kita? Jangan melenting dulu, lihat hujah saya di bawah ini.

Kita harus menilai semula pendirian terhadap pendidikan. Malah ini adalah permulaan supaya kita menyiapkan diri untuk mendepani realiti bahawa pendidikan bukan lagi urusan kerajaan semata-mata. Mahu tidak mahu inilah realitinya.

Lihatlah bagaimana pendidikan percuma hingga ke peringkat universiti sudah berakhir. Realiti baru di depan kita ialah kos membiayai pendidikan anak-anak akan menjadi tanggungjawab ibu bapa. Sempena tahun baru ini, eloklah kita memulakan dengan persepsi baru tentang pendidikan, kos dan imbuhan pada suatu hari nanti.